Ik heb een tijd niet écht gespeeld - en dat begon echt te knagen…

Op de Toneelacademie hoorde ik een hoop niet-helpende dingen. “Je doet alsof je acteur bent”. “Het heeft niet de juiste bron” Maar hoe het wél moest kwam ik niet achter. Ik raakte verlamd door onzekerheid en verwarring, maar hield tegelijkertijd een vurig verlangen om te spelen.

Dat heb ik toen geïnternaliseerd. Ik heb mezelf weggecijferd sinds die studie en ben de achtergrond in gegaan. Ik doe klussen waar ik goed in ben en plezier uithaal: componist, muzikaal leiderschap, stemmenwerk. Een heel bedrijf opgezet om muzikale sidekick te zijn…

Ook heb ik heel bewust voor vaderschap gekozen: werk wat voldoende inkomen oplevert, zonder me dagenlang van huis te houden. Lange draaidagen of ’s nachts op tournee is niet ideaal met kleine kids.

Maar het was soms ook een manier om te ontlopen. Veilig te blijven. Ik heb rollen voorbij laten gaan met smoesjes als “geen zin” of “te druk”. Terwijl ik vooral bang was: bang om te falen, bang voor een instabiel inkomen, bang om de ruimte te krijgen en dan op m’n bek te gaan.
De afgelopen jaren - door zelfonderzoek, therapie en ervaring - ben ik erachter gekomen dat ik wél wat kan. Dat ik grote, heftige rollen aankan.

Nu ik me steeds veiliger voel in mezelf, zie ik dat ik gewoon een bad-ass speler ben. Ik doe niet alsof ik acteur ben. Ik bén acteur, in hart en nieren. Altijd al geweest.

Ik voel soms pijn en schaamte dat ik mezelf zolang in de achtergrond heb geduwd. Uit angst. En ik probeer het met vriendelijkheid te bekijken. Het is een proces dat nog loopt, maar die underdog-fase mag nu wel klaar zijn. Ik zet weer mijn eerste stappen.

Dus: ik ben heel trots op mijn rol in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen Flikken Maastricht, vrijdag 20:30 NPO1.

Het is een intense rol die ik eerder misschien niet aan had gedurfd.

Het is tijd om wat meer ruimte in te gaan nemen. Tijd om te gaan spelen.

#acteur #comeback #speler #toneelspelen #nieuwekansen #durven