#Mind #Geest #Geist : Meer Geest minder materie...

Nathan – Het nut van zintuiglijk gewaarzijn

Het lichaam wordt door heel veel spirituele zoekers geminacht. Je vindt het ook terug in de zoektocht van de Boeddha bij het begin, van zes jaar in het woud. De volledige onderdrukking van het lichaam maar dat verwierp hij gelukkig op een bepaald moment. Het uiterste zal je niet bevrijden.

Het gegeven dat de Boeddha respect verkondigde voor alle levende wezens, zegt natuurlijk ook heel veel, nietwaar? Spirituele zoekers beweren vaak: ‘Ik ben niet het lichaam, dus?!’… Tja, in die valkuil heb ik ook een tijdje gezeten: ik ben het ware zelf. Onder het ‘ware zelf’ worden diverse zaken verstaan: Christus, liefde, Krishna, bewustzijn, atman, niets, God, geluk, vrede,…

Maar ik begon in de periode zomer 2017 – april 2023 het lichaam opnieuw te bezien. Ik beoefende regelmatig zintuiglijk gewaarzijn: voelen wat je voelt, zien wat je ziet, horen wat je hoort, proeven wat je proeft en ruiken wat je ruikt. Daarbij is dan de waarnemer het waargenomene. Wat komt nu het allereerste bij je binnen, en dan, en dan? Daarbij volg je dan geen bepaald patroon, zoals: je concentreren op de ademhaling. Of het werken van kruin naar tenen en net andersom. Ook zoek je geen of creëer je geen bepaalde ervaring maar onderken je slechts wat nu geheel spontaan bij je binnenkomt. Ook gaat het hierbij niet om de zintuiglijke ervaring van iemand anders. Je overstijgt direct en simpel je eigen denkgeest, zonder deze eerst te beoordelen en te analyseren. Het maakt niet uit wat je gelooft of denkt: je overstijgt de geest direct.

Het lichaam is dan even de rots in de branding. De grot waar absolute stilte is. Ik ga dan zover om te zeggen: het lichaam als de grote leermeester. Want enkel het lichaam is hier en nu.

Zoals de Boeddha ook leerde: De mens is enkel bezig met wat ie niet heeft en wil hebben. En bezig met wat ie heeft en niet wil hebben.

Aan het einde van de dag ben je dan teleurgesteld, als je nog steeds hebt wat je niet wil hebben (bijvoorbeeld hoofdpijn). En je niet hebt wat je wel wil hebben (bijvoorbeeld meer inkomen). Iedere dag word je dan achtervolgt door de gevolgen van de onrustige denkgeest. Vanzelfsprekend is het leven niet zwart-wit en heb je van die dagen dat alles voor de wind gaat.

Als je je depri voelt – en dat zijn nogal wat mensen tegenwoordig – vergeet dan eventjes die denkgeest. Probeer 1x op een dag echt je volledig over te geven aan je zintuiglijke ervaring. En die ervaring is reeds het geval. Wees voor eventjes geen zombie maar voel wat je voelt en zie wat je ziet, hoor wat je hoort, proef wat je proeft en ruik wat je ruikt. Je zoekt daarbij geen nieuwe ervaring.

Zeg niet tegen jezelf: maar ik weet dat ik hoor, ik weet dat ik zie,… Geef je echt over: laat de waarnemer het waargenomene zijn.

Dat geheel bewust lichamelijk zijn kan voor jou als geestelijk zoeker heel banaal overkomen. Er wordt aan jou gevraagd, eventjes je Bhagavad Gita of Koran of Dhammapada of Het Rode Boekje of enzovoort, los te laten. En geen gegraaf in je verleden of gedroom over je toekomst.

Overal waar je bent, is ook het lichaam. Zeg eens ja tegen deze grote leermeester. Je zult bemerken dat er een ruimte ervaren wordt en een stilte die geheel het lichaam als oorsprong lijkt te hebben. De denkgeest kan namelijk niet door zijn eigen denken zichzelf overwinnen, zogezegd.

Ik heb direct gezien en volledig begrepen dat ik alles ben. Het leven is mij en ik ben het leven. Er is geen sprake van een apart zelf. Ja, ik ben het lichaam. Ja, ik ben niet het lichaam. Ja, ik ben de geest. Ja, ik ben niet de geest. Het bewustzijn is gelijk zijn inhoud. Maar heeft het leven ooit stilgestaan of was het ooit eenzijdig? Vanuit onze geest zoeken we zekerheid die er niet is.

Daar zit de Boeddha in de vrije natuur onder die prachtige stille boom en aan die stromende rivier. Hij had het midden ontdekt.

Mocht je hierover meer willen weten, dan kun je hiernaar toegaan: https://zintuiglijkgewaarzijnmeditatie.nl

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.

#bewustzijn #geest #HetNutVanZintuiglijkGewaarzijn #lichaam
#bewustzijn #geest #HetNutVanZintuiglijkGewaarzijn #lichaam

De toekomst is aan het realisme

Terwijl u dit leest, heeft het gezever over het vermeende einde van de wereld zo’n beetje zijn hoogtepunt bereikt. Ik geloof persoonlijk geen snars van al die apocalyptische prietpraat. Wel geloof ik in het einde van een wereldbeeld. Ons huidige systeem is simpelweg niet langer houdbaar. Het moet sterven.

Het vermaarde Amerikaanse New Economics Institute typeert het zelfdestructieve karakter ervan aan de hand van 5 U’s: unsustainable, unfair, undemocratic, unhappy & unstable. Ik wil daar graag een 6e U aan toevoegen; een soort optelsom van de 5 andere U’s: unrealistic. Hoe hard we ook ons best doen het te ontkennen of ontvluchten, er is iets fundamenteels mis met ons huidige denken en doen. We zijn massaal gaan geloven dat geld/welvaart en geluk/welzijn hetzelfde zijn. Dat zijn ze natuurlijk niet, en dus zitten we op de blaren. We lijden ons rot. Depressiviteit is hard op weg om volksziekte nummer 1 te worden, en economische en ecologische crises zijn aan de orde van de dag. Het is doem, dreiging, donkerte en droefenis wat de klok slaat. Zo kan het niet langer!

Ik denk dan ook dat 21/12/12 de symbolische geboorte is van een nieuw tijdperk waarin we op een fundamenteel andere manier gaan leven en werken. Omdat nog niet iedereen een duidelijk beeld heeft van dat nieuwe maatschappelijke paradigma, en omdat nog niet iedereen mijn nieuwe boek ‘Bloei’ heeft gelezen, deel ik hierbij een stuk van mijn Bloei-essay, waarin ik mijn systeemvisie – Het Realisme – uiteenzet. Moge het mensen een beetje op weg helpen…

Voordat ik rond mijn twintigste in aanraking kwam met het boeddhisme, putte ik mijn inspiratie uit het socialisme, communisme en anarchisme. In Haarlem – waar ik geboren en getogen ben – was destijds een levendige scene van maatschappelijk geëngageerde mensen die met elkaar kraakpanden bewoonden, in bandjes speelden, demonstraties en benefietbijeenkomsten organiseerden, ondergrondse tijdschriften maakten en de actualiteiten bediscussieerden. Met een aantal van hen richtte ik destijds de politieke beweging Floweryouth op; een naïeve kruisbestuiving tussen het positivisme van de hippies, het nihilisme van de punks en het activisme van de anarchisten. Dream Out Loud was ons motto.

Het is de hoogste tijd om terug te gaan naar het utopisme, idealisme en vooral optimisme uit mijn tienerjaren, en niets minder dan een nieuwe systeemvisie met u te delen, waarin maatschappelijke bloei centraal staat. Ik wil pleiten voor Het Realisme; een sociaaleconomisch systeem dat volledig sustainable, democratic, stable, fair & happy is. De toekomst is wat mij betreft niet aan het Kapitalisme noch aan het Communisme, maar aan het Realisme!

Het Realisme

De essentie van Het Realisme is  –zoals de naam waarschijnlijk al doet vermoeden –  dat het uitgaat van de realiteit. Deze realiteit is iets heel anders dan de waan van de dag die wij voor waar aannemen. Voor mij kwam het – gigantische – verschil tussen waan en werkelijkheid tot leven door mijn kennismaking met het boeddhisme.  Het boeddhisme leerde mij dat de bron van al ons lijden is dat wij mensen ons laten leiden door illusies. We kunnen dit lijden slechts beëindigen door de dagelijkse gebeurtenissen dieper, aandachtiger te beschouwen en de realiteit der dingen te (h)erkennen.

Ik beschouw het boeddhisme dan ook een beproefde, seculiere methode om maximale realiteitszin te verkrijgen. Boeddhisme draait om verwerkelijking. Niet meer. Niet minder. De Boeddha schonk de mensheid 2600 jaar geleden de wellicht belangrijkste – realistische – inzichten ooit; wederzijdse afhankelijkheid, afhankelijk ontstaan en onbestendigheid. Niets bestaat autonoom. Niets staat op zichzelf. Alles is verbonden en afhankelijk van elkaar. Alles is samengesteld en bestaat slechts als tijdelijke manifestatie. Als verschijnsel. Het leven is een eindeloze stroom van oorzaken die steeds verworden tot omstandigheden. Het is de basis en bron van Het Realisme, dat verder nog gestoeld is op de volgende realiteiten:

Aansprakelijkheid:

In een wederzijds afhankelijke, onbestendige wereld waarin alles in verbinding staat met alles en alles wordt veroorzaakt en beïnvloedt door alles, bestaat er niet zoiets als isolement, en is er geen enkele ruimte voor vrijblijvendheid. Omdat alles onvermijdelijk een effect en invloed op alles sorteert, doet alles wat we doen er realistisch gezien toe. Altijd! In het Realisme zijn we daarom persoonlijk aansprakelijk voor alles wat we doen. Dat is een feit.

Zelfrealisatie:

De Boeddha doorzag dat het onze geest is die de wereld creëert. We zien de wereld zoals we zijn. Alles wat we waarnemen is een spiegelbeeld, een projectie van ons denken. We  verkleuren de volstrekt non-duale realiteit met onze duale, egoïstische oordelen en overtuigingen. De wereld die wij voor waar aannemen is feitelijk gezien één groot door ons zelf verzonnen verhaal en voorstelling.

Dit betekent dat al het door mensen veroorzaakte lijden – zowel sociaal als ecologisch – wordt veroorzaakt door mensen die lijden. Al het lijdend veroorzakende doen van mensen komt voort uit lijdend denken van mensen. Een concreet voorbeeld: oorlog in de buitenwereld wordt altijd vooraf gegaan door oorlog in de binnenwereld. Oorlog is een uiterlijke omstandigheid die innerlijk wordt veroorzaakt. Mensen pakken de wapens op om elkaar te vuur en te zwaard te bestrijden, nadat ze door hun gedachten over elkaar een vijandsbeeld van elkaar hebben gecreëerd. Zonder het – illusionaire – vijandsbeeld, geen lijden in de vorm van oorlog.

Dit betekent dat we uiterlijk – sociaal en/of ecologisch – lijden alleen kunnen oplossen door innerlijk lijden op te lossen. De binnenwereld is de enige realistische plek om problemen in de buitenwereld aan te pakken. Het principe is simpel: verander je iemands zienswijze en denkwijze, dan verandert je de wereld. In Het Realisme is dan ook geen plaats voor de gebieding en verbieding van gedrag die de aanpak van duurzaamheid in ons huidige systeem kenmerkt. In Het Realisme draait alles om de geest. Alles valt of staat met zelfbewustzijn. Mensen die zichzelf maximaal kennen en zichzelf liefdevol en met mededogen bejegenen, zullen alle andere levende wezens liefdevol en met mededogen bejegenen. Volstrekt vanzelf en vrijwillig. Het Realisme draait dan ook niet voor niets om zelfrealisatie; jezelf laten congrueren met de realiteit.

Geluk:

De realiteit is dat we uiteindelijk allemaal hetzelfde willen: gelukkig zijn. Geluk is het enige échte einddoel van alle levende wezens. Alles wat we – maatschappelijk – doen moet daarom gericht zijn op het bewerkstelligen van geluk. Dat is iets heel anders dan het bezitten van geld. Geld is geen doel, maar slecht een middel. Er is – realistisch gezien – geen behoefte aan een vrije markteconomie, maar een bevrijde markteconomie. De markt dient – bevrijdt van alle turbokapitalistische illusies – de maatschappij en mensheid. Niet andersom. Het Bruto Nationaal Geluk zoals dat momenteel wordt gehanteerd in Bhutan is daarom geen exotisch experiment, maar het enige écht realistisch systeem omdat het de persoonlijke, economische en maatschappelijke domeinen integreert en – tegelijkertijd – indexeert.

Natuur:

De natuur is volstrekt realistisch. Natuur is perfect. Natuur is alleen maar. Alles gaat vanzelf en is congruent. De afgelopen jaren heeft de mensheid echter geprobeerd te natuur – natuurlijk tevergeefs – te manipuleren en te koloniseren. Wijzer geworden door de schade en schande van ecologische crises is het de hoogste tijd dat we ons realistisch gaan gedragen; als onderdeel van de natuur in plaats van daarvan afgesneden of daarboven verheven. Dat kunnen we doen we door ons aan te passen aan de alom vertegenwoordigde perfectie van de natuur en/of deze zo getrouw mogelijk te kopiëren door middel van natuurlijke productietechnieken als biologisch-dynamisch, cradle2cradle en biomimicry, en exclusief gebruik te maken van onuitputtelijke, overvloedige natuurlijke hulpbronnen als zon, zee en wind.

Gelijkheid:

Gelijkheid is een feit. Ieder levend wezen heeft even veel behoefte aan welzijn, en heeft hier even veel recht op. Er bestaat niet zoiets als een ‘welzijnsvoorkeurspositie’ op basis van een bepaalde geboorteplaats of levensomstandigheid. Dat is een feit. In onze huidige maatschappij gaat deze realiteit echter allesbehalve op. Er is een enorme ongelijkheid. Dat is onnatuurlijk. Alhoewel er grote  verschillen tussen mensen zijn – ieder mens is zichtbaar uniek – zijn de grote overeenkomsten in werkelijkheid veel belangrijker. Het maakt – realistisch gezien – niet uit of je zwart of wit, homo of hetero, man of vrouw, moslim of christen, kapitalist of communist, Nederlander of Afrikaan bent. Uiteindelijk zijn alle typeringen die we op onszelf of anderen plakken gebaseerd op gecreëerde ideeën en illusies, en zijn we feitelijk allemaal gelijk als mensen. Het Realisme is daarmee eerst en vooral een menselijk systeem waarin de menselijke maat regeert. 

Vrijheid:

Vrijheid is zonder enige twijfel een groot goed. Het is zelfs niet overdreven het een eerste levensbehoefte te noemen. Ieder mens heeft het grootste recht om volledig vrij te zijn. Niemand verdient het om door anderen onderdrukt te worden, of te worden beperkt in zijn of haar zijn. Onderdrukking is onnatuurlijk. We zijn immers allemaal gelijk. Niemand heeft het gelijk aan zijn of haar kant. Wij leven in Nederland in een behoorlijk vrij land, waardoor we bijna zouden vergeten hoe ontzettend bijzonder en waardevol vrijheid eigenlijk is. De boeddhistische interpretatie van vrijheid speelt zich overigens niet alleen tussen mensen af, maar vooral ook binnen mensen. Alle mensen laten zich in eerste instantie onderdrukken door de dictatuur van hun ego, en lijden daaronder. Pas als mensen zich bevrijden van de illusies van het ego zijn ze echt vrij.

Delen:

Als er rijkdom is, kan er tegelijkertijd geen armoede zijn. Als er overvloed is, kan er tegelijkertijd geen schaarste zijn. Dat is geen kwestie van idealisme maar van realisme. Onze jagende en verzamelende voorvaderen deelden al alles met elkaar, omdat dit de manier was om de groep als geheel zo sterk en gezond mogelijk te houden. Wij mensen zijn van origine niet egoïstisch maar altruïstisch. Egoïsme is gecreëerd en onnatuurlijk. Altruïsme is natuurlijk en realistisch. Het Realisme beschouwt generositeit daarom als belangrijkst economisch beginsel. Niet zoveel mogelijk bezitten, maar zoveel mogelijk eerlijk (ver)delen maakt een gemeenschap sterk.

Vrede:

Alhoewel de geschiedenis van de mensheid wordt gekenmerkt door een onophoudelijke reeks van oorlogen die een onvoorstelbare hoeveelheid leed teweeg heeft gebracht en brengt, is oorlog – puur realistisch bekeken – geen natuurlijke omstandigheid. Er is geen enkele échte rede om elkaar te vuur en te zwaard te bestrijden. Grenzen, geloof, grondstoffen, geld – de klassieke motoren van oorlog – zijn feitelijk gezien allemaal fictief. Wij zijn allemaal wereldburgers. Het enige wat écht geldt, is dat we allemaal op één en dezelfde wereld leven en op die kleine aardkloot hetzelfde geluk nastreven. De werkelijkheid is volstrekt non-dualistisch. Vrede is de normaalste zaak van de wereld.

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.

#afhankelijkheid #Bloei #communisme #creatie #Economie #geest #Haarlem #keesKlomp #realisme #toekomst #verbinding #vrijheid #welzijn
#afhankelijkheid #Bloei #communisme #creatie #Economie #geest #Haarlem #keesKlomp #realisme #toekomst #verbinding #vrijheid #welzijn

Dans die het heelal omkranst

Want de heffe van het al 
mag zich nooit willen meten
met de hoogste toppen,
maar al wat zijn plaats heeft
in het koor van de zijnden
gaat nooit meer verloren:
uit het één volgt het ander,
alle dingen genieten
van uitwisseling:
en al wat teloorgaat

vormt een eeuwige kringloop
die steeds door jouw adem
verwarmd wordt.

Laten we dansen en de schepping vieren. Laten we dat vooral doen en daarbij niets en niemand buitensluiten. Want er wordt weinig gedanst, écht gedanst – en dat is volgens mij van alle tijden – om te vieren Wat Er Is en dat het er is. En dansen doet Synesios van Kyrene in de negen hymnen in het boekje Dans die het heelal omkranst*.

Je mag echt, fysiek dansen, maar dat hoeft niet. Je kunt ook zingend dansen, pratend dansen, zwijgend dansen, denkend dansen, niet-denkend dansen en niet-dansend dansen. Dansen is het volgen van de beweging die zich als vanzelf aandient en vrij is. Vrij in het moment, ieder moment. Dansen en gedanst worden is leven, met alles erop en eraan.

En je kunt dichtend dansen. Dat deed Synesios van Kyrene – en Piet Gerbrandy als vertaler in zijn voetsporen (want ere wie ere toekomt, de Nederlandse vertaling danst dankzij hem). Naar eigen zeggen heeft de rond 370 in de Griekse stad Kyrene geboren Synesios ‘kinderen van taal verwekt’. Synesios stamt uit een aristocratische familie en kreeg een gedegen klassieke opleiding met daarin een belangrijke plaats voor de poëzie en retorica. Hij trouwde, maar kreeg in 411 het verzoek bisschop van Ptolemaïs te worden, waaraan hij voldeed. Om verschillende redenen (o.a. de dood van zijn drie kinderen) hield hij dit maar 2 jaar vol. Synesios stierf in 413 als gevolg van totale uitputting.

Van het Ene naar het vele

Als platonist had Synesios behoorlijke dogmatische bezwaren tegen de christelijke leer. Hij stond in de traditie van wat we tegenwoordig het neoplatonisme noemen. Hierin is het Ene boven ieder denkbeeld en concept verheven. Uit het Ene stroomt de Geest of het Denken (nous) voort, de drager van vormen of ideeën, de blauwdruk der dingen. Uit de Geest komt de Ziel voort, die de schakel is tussen de materie en de Geest. Zij koppelt ruimte aan stof en doet tijd en ruimte, en dus de talloze verschijningsvormen die de schepping rijk is, ontstaan.

Synesios kan zich niet vinden in het Bijbelse idee dat de incarnatie van het goddelijke zich op één historisch controleerbaar moment (de geboorte van Jezus) op één specifieke plaats heeft afgespeeld. Voor hem is Jezus een mythische figuur die allegorisch moet worden geduid, een vertegenwoordiger van een goddelijke aanwezigheid in de stoffelijke werkelijkheid. Hij belichaamt de belofte van hereniging met het Ene – die voor iedereen mogelijk is.

Hoewel Synesios zich in de lofzangen en smeekbeden in Dans die het heelal omkranst afwisselend bedient van Platonisch en christelijk taalgebruik, ervaar ik dit nergens werkelijk als een schisma (hooguit af en toe als enigszins gekunsteld). Ik kan me voorstellen dat dit komt doordat Synesios zelf voorbij de taal en gebruiken van beide stromingen kon kijken naar de gemeenschappelijke bron die hij bezingt en tot welke/wie hij zijn smeekbeden richt. Een voorbeeld:

Eenheid van eenheden,
vader van vaders,
van beginnen begin,
van bronnen de bron,
van wortels de wortel,
van wat goed is het goede,
van gesternten gesternte,
van heelallen heelal,
van vormen de vorm,
afgrondelijke schoonheid,
verborgen zaad,
vader van eeuwigheden,
vader van onzegbare
denkende heelallen
van waaruit een onsterfelijke
ademtocht druppelt
die fysieke gevaarten
binnen komt zwemmen
en daar een tweede
heelal ontsteekt.

Ik bezing jou, gelukzalige,
met de klank van mijn stem,
ik bezing jou, gelukzalige,
met de klank van mijn zwijgen […]

Verheven choreografie

De dans die het heelal omkranst bevat negen door Synesios van Kyrene geschreven hymnen over een periode van ten minste 15 jaar – dat noem ik nog eens de tijd nemen. In zijn heldere inleiding schrijft Gerbrandy onder meer: ‘… Synesios [laat] de bezielde kosmos ook meermalen in lofzangen […] uitbarsten en verklaart dat hij zelf opgenomen zou willen worden in die verheven choreografie. Op grond daarvan kunnen we zeggen dat de hymnische vorm niet zomaar een spel of een literaire techniek is: door deze liederen te schrijven en, wie weet, uit te voeren, voegt de dichter zich in het grote geheel dat, om een pythagoreïsch beeld te gebruiken, waargenomen kan worden als een “harmonie der sferen”.’

Natuurlijk is de dichter, zoals wij allemaal, onderdeel van deze harmonie. Dat dit niet altijd als harmonieus aanvoelt, tja, dat is des mensen. Synesios kent dit natuurlijk ook, ook hij kent lijden in zijn leven en verliest zich in begeerten, geneugten, oordelen en vooroordelen, maar tegelijkertijd heeft hij de wens en het inzicht om door inkeer terug te keren naar de zuiverheid van het/de Ene:

Dit leven op aarde
heeft voor mij afgedaan.
Weg met die troebele
blik van goddelozen,
politiek machtsvertoon;
weg nu met al die
mierzoete verblinding,
onplezierig plezier,
waarmee de aarde de ziel
stroop om de mond smeert,
als een slaaf aan zich bindt.

Meebewegen

Oftewel: in de wereld maar niet van de wereld. Daar ligt de vrijheid, de ruimte om te dansen en gedanst te worden. Daar verlies je je niet in de stof van de wereld. Maar omdat wij mensen ons hier toch nogal eens verliezen, vergeten we vaak te dansen. Dat is jammer, want dit dansen kan ons de harmonie – en het feit dat we gedanst worden en slechts mee hoeven te bewegen met de dans – weer in herinnering roepen. Dus laat ons dansen en gedanst worden.

P.S. Hoe teergevoelig en liefdevol is de dichter wanneer hij de ziel omschrijft als ‘je meisje’, wat me doet denken aan de taal van het Hooglied:

Bekommer je dus,
gelukzalige, om je meisje
[…] in mijn oog
zit nog een klein beetje
schittering verscholen
waarvan nog niet alle
energie is uitgeblust […]

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.

#dansen #geest #Jezus #kringloop #PietGerbrandy #schepping #SynesiosVanKyrene #ziel
#dansen #geest #Jezus #kringloop #PietGerbrandy #schepping #SynesiosVanKyrene #ziel

Ad van Dun – Alles bestaat uit geest

In dit artikel uit de Lion’s Roar van maart 2019 verklaart zenleraar Norman Fischer, een ‘kleinzoon’ van Shunryu Suzuki roshi, hoe alles wat wij zijn en wat wij ervaren, geest is. Die geest is oorspronkelijke verlichting zelf, onze ware aard.

Misschien bestaat er in het boeddhisme niets kostbaarders, diepers en grondiger dan het onderricht over onze geest. Zolang wij niet enigszins vertrouwd zijn met het begrip geest, zoals dit met zijn talloze facetten in het onderricht wordt beschreven, is het moeilijk om een juiste waardering te voelen voor de totale context van de boeddhistische meditatiepraktijk en van de verlichting die ons als hoogste doel daarvan in het vooruitzicht wordt gesteld.

“The Awakening of Faith in the Mahayana”, een belangrijke tekst uit het Oosters boeddhisme,opent met de mededeling dat de geest – niet alleen de geest als abstractie, maar de feitelijke geest van alle levende wezens – ‘alle bestaansvormen omvat, zowel die uit de wereld van verschijnselen, als die uit de transcendente wereld.’

Met andere woorden, de geest is niet alleen iets mentaals. Het is niet, zoals wij in het Westen denken, iets exclusief intellectueels of psychologisch. De geest omvat de hele materiële wereld. Het omvat ook de “transcendente wereld” – en dat voelt vreemd. Want denken we niet normaal gesproken dat het boeddhisme zich, verstandigerwijs, niet bezighoudt met het transcendente, een begrip dat veel weg heeft van God?
We krijgen te horen dat het boeddhisme praktisch en ongecompliceerd is: een menselijk onderricht voor menselijke wezens. Het gaat over kalmeren en begrijpen van de geest, zodat we een einde kunnen maken aan lijden.

Dit is allemaal waar, en het is ook het belangrijkste thema van het vroege boeddhisme. Maar toen de latere leraren van het Mahayana boeddhisme zich bezonnen op wat de geest is, hebben zij ver reikende en verrassende consequenties weten te trekken uit deze vroege leringen.

Zij begonnen door twee aspecten van de geest te onderscheiden – een absoluut aspect en een fenomenaal, relatief aspect. Deze twee aspecten zijn volgens hen zowel identiek als niet-identiek. De geest (niet alleen als abstract begrip, maar ook als mijn geest, jouw geest, de geest van alle levende wezens) is dus tegelijkertijd zowel transcendent als niet-transcendent.

De geest staat gelijk aan werkelijkheid, aan onbestendigheid, aan eeuwigheid.

Dit betekent dat transcendentie niet een plaats of toestand is waarin men zich speciaal voelt of zich ergens anders bevindt: het werkt hier en nu. Geest en materie, ruimte en tijd, organisch of anorganisch, verbeeld of reëel – alles is geest. De geest kan zowel absoluut als relatief zijn, want het ontbreekt hem aan duidelijk omlijnde kenmerken waarmee we onderdelen ervan kunnen onderscheiden. De geest is fluïde: geen bestaand iets, maar tegelijkertijd wél werkzaam. Strikt genomen is hij dus niet onbestendig. Hij is eeuwig.

Goed beschouwd staat de geest gelijk aan werkelijkheid, aan onbestendigheid, aan eeuwigheid. En dit alles maakt deel uit van de werking van mijn eigen geest en van die van alle levende wezens. Dit kleine menselijke leven van mij dus, met al zijn triviale drama’s, en ook deze schijnbaar beperkte en pijnlijke wereld, is in werkelijkheid de weergave van iets onnoemelijk groters en gezaghebbender. Zoals Vasubandhu, de Indische Yogacara-meester, schrijft in zijn beroemde Dertig Verzen: de werkelijkheid bestaat eenvoudigweg uit de transformaties van bewustzijn.

Dit is duizelingwekkend, verbijsterend en pittig. Wat heeft dit te maken met het onomstotelijke feit dat ik voor mijn gevoel wel degelijk te maken heb met lijden?
Mijn geest mag dan wel leeg zijn en eeuwig, transcendent of grenzeloos, maar mijn leven voelt nog steeds onvervuld. Wat moet ik hiermee?

We zouden de vraag als volgt kunnen formuleren: als mijn geest bestaat uit geest, en als die geest realiteit is, hoe verhoudt zich dan mijn niet-verlichte geest die mijn lijden veroorzaakt, tot de verlichte geest die een einde maakt aan mijn lijden?

In psychologisch en logisch opzicht zijn verlichting en niet-verlichting twee tegengestelden. Ik ben ofwel verlicht en ken geen lijden, of ik ben niet verlicht en ik lijd; en ik ervaar wel degelijk een enorm verschil tussen die twee staten. Maar het onderricht over de geest beweert juist dat verlichting en niet-verlichting in feite niet verschillend zijn.
Fundamenteel beschouwd zijn zij zodanigheid (en het woord “fundamenteel” – wat “in de grond” of “in de kern” betekent – is belangrijk hier). “Zodanigheid” is een woord dat in de Mahayanatraditie is gecreëerd om het vermogen van onze geest aan te duiden waarmee hij zich volmaakt als vormenspel kan manifesteren. Wanneer we verschijnselen als zodanigheid beleven, dan ervaren we niet wat wij lijden noemen – zelfs al lijden we!

Wat wij lijden noemen en wat wij ervaren als lijden, is in feite geen lijden. Het is verwarring, illusie, verkeerde visie, vergelijkbaar met het zien van een slang die bij nader inzien slechts een kromme stok blijkt te zijn. Zodanigheid is het enige wat we ooit echt ervaren. Maar in onze verwarring beschouwen we het als iets pijnlijks en gevaarlijks, en daarom onderzoeken we het niet nader. We zien onszelf als het slachtoffer ervan en het voelt alsof we erdoor gemangeld worden, ook al is er in werkelijkheid niets dat mangelt, is er niets dat gemangeld kan worden en is er op de eerste plaats helemaal geen reden om je gemangeld te voelen. De werkelijkheid is niet zoals wij ons die voorstellen, namelijk moeilijk en pijnlijk. Hij is altijd enkel en alleen wat hij is: zodanigheid.

Maar al vlug projecteren we zodanigheid tot iets wat we kunnen grijpen of waar we gebruik van kunnen maken, tot iets anders dan wat we zijn en wat we voortdurend zien plaatsvinden voor onze ogen; en daarom herinnert het onderricht ons eraan dat zodanigheid geen ding is. Het is simpelweg een woord; je zou kunnen zeggen: het is de grens van het verwoordbare. Het is een woord dat ons wordt aangereikt om een einde te maken aan woorden en concepten die met hun betoverende effecten de eigenlijke bron zijn van onze initiële, begoochelde visie. Maar waar alle dingen gelijkelijk en wezenlijk zodanigheid zijn, valt er letterlijk niets te zeggen. Zelfs het woord “zodanigheid” niet.

Al lijkt mijn lijden nóg zo werkelijk voor mij, het is een waanidee. Maar het is een machtig waanidee! Het verfijnde weefsel ervan is ingebouwd in de geest, en dus ook in mijn persoonlijk bewustzijn. De vorm en locatie van deze begoocheling (deze termen zijn metaforisch bedoeld, want de geest heeft geen vorm of locatie) zijn hetzelfde als die van de verlichting waarmee hij samenvalt, en aangezien het beide ontbreekt aan een tastbare realiteit, kom ik mijn begoocheling niet zomaar kwijt. Hoe kom je af van iets dat niet bestaat? Er vanaf willen komen, maakt de dingen alleen maar erger. Bovendien is het kwijtraken van mijn begoocheling ook het kwijtraken van mijn verlichting, mijn enige hoop!

Er is een beroemde metafoor in het Mahayana-onderricht waarin de relatie tussen begoocheling en verlichting vergeleken wordt met die tussen golf en oceaan. De golf staat voor illusie, vol beweging en drama. Hij zwelt en bereikt zijn top, breekt, verspreidt zich, en bundelt zich weer voor een volgende aanloop. Zie ik de golf, dan ervaar ik die als werkelijk.

We verlangen naar een bestemming, een staat die ons vrede schenkt. Maar we weten niet hoe we die moeten bereiken.

Maar de golf bestaat niet als iets specifieks. Er bestaat geen entiteit “golf”. Er bestaat enkel water, in beweging of in ruste. De wind bespeelt het water en maakt er een zogenaamde golf van. Sopt de wind, dan stopt de beweging en blijft het water vredig. Of er nu golven zijn of niet, het water blijft altijd water, zout en nat. Is er geen wind, dan is het water rustig en diep. Maar zelfs als er aan het oppervlak een sterke windactiviteit is, dan blijft het water in de diepte rustig.

Zo ook werkt de geest. Hij is diep, puur en stil. Maar als de winden van begoocheling waaien, komt het oppervlak in beweging en ontstaat er lijden, zoals wij dat noemen.
Maar de golven van mijn lijden zijn niets meer of minder dan werking van de geest. En zelfs als ik tier van woede, blijft de innerlijke diepte onaangeroerd. Het leven is de wind. Het leven is het water. Zolang het leven zich manifesteert als verschijnsel, zal begoocheling zich roeren. Begoocheling is in feite de beweging, het geroerd worden, van ontwaken. Mijn oceanische geest is intrinsiek zuiver en vredig, steevast. Wanneer ik dit weet, kan ik de golven waardig bevaren.

De tekst waar ik hierboven al naar verwees, The Awakening of Faith, biedt zelfs een nóg betere vergelijking. Een man is verdwaald. Hij weet niet meer welke weg leidt naar het noorden en welke naar het zuiden. Hij probeert een bepaalde plaats te bereiken, maar in zijn verwarring kan hij er niet komen. Hij voelt zich gedesoriënteerd en innerlijk onzeker. Hij heeft dat deprimerend gevoel van verdwaald zijn, van je niet bevinden waar je zou willen en moeten zijn. Maar dan beseft hij opeens dat er in werkelijkheid geen noord of zuid bestaat – hij beseft dat dit enkel namen zijn die mensen geven aan deze of gene richting, en dat hij, wáár hij zich ook bevindt, zich altijd hier bevindt, waar hij altijd is geweest en altijd zal zijn. Op datzelfde moment heeft die man niet langer het gevoel verdwaald te zijn.

Zo zijn ook wij verdwaald wanneer we ons bestaan niet in zodanigheid vestigen. Omdat het samenhangend karakter van onze geest, de heelheid ervan, ons ontgaat zien we verwarring en gebrekkigheid, en dat geeft natuurlijk aanleiding tot verlangen. We verlangen naar een bestemming, een staat die ons rust schenkt. Maar we weten niet hoe we daar moeten komen. We voelen ons verdwaald, zonder basis, wanhopig op zoek naar richtingwijzers.

“Begoocheling” is de plek waarvandaan we vluchten. “Verlichting” is de bestemming die we zoeken. Maar het is een valse bestemming. Het pad en alle onderrichtingen zijn als noord en zuid, namen voor verschillende richtingen die een tijdelijke waarde hebben maar die ons uiteindelijk verwarren, wanneer we ze een werkelijkheid toedichten die ze helemaal niet bezitten.

Mensen hebben nu eenmaal kaarten en richtingen nodig als zij zich verdwaald voelen; daarom wordt verlichting ons aangereikt als een bestemming die op enige afstand ligt van begoocheling. De onderrichtingen zijn bruikbare, maar tijdelijke hulpmiddelen die ons voor ons gevoel in de juiste richting wijzen. Maar hebben we dit spoor eenmaal lang genoeg gevolgd en worden we wat rustiger, dan zien we de waarheid: er bestaat geen bestemming en geen manier om er te komen. De hele tijd bevinden we ons er al. In het Mahayana boeddhisme wordt dit oorspronkelijke verlichting genoemd, of tathagatagarbha, de Schoot van Zodanigheid.

Dit wordt ook verduidelijkt in een beroemde fabel uit de Lotus soetra, een belangrijke tekst van het Chinese boeddhisme. Een groep mensen is verdwaald. Zij huren een karavaanleider die hen voert naar wat een illusoire stad blijkt te zijn, waar zij op adem kunnen komen. Als zij enigszins zijn bijgekomen, vertelt de karavaanleider hun dat dit niet hun huidige bestemming is en dat dit feitelijk nooit hun bestemming is geweest. De bestemming ligt eindeloos ver verwijderd. Dat wil zeggen, er bestaat geen bestemming; zij hebben zich altijd bevonden op de plek waarheen zij wilden gaan. Maar als de karavaanleider hun dit aan het begin had verteld, zouden ze hem niet geloofd hebben.

Laten we dit nu eens praktisch vertalen. Wat leren de dingen die we nu besproken hebben ons eigenlijk over verlichting? Het lijkt erop dat deze onderrichtingen ons adviseren om alle oefenen op te geven en op een of andere manier, via een of andere magische mentale truc, te springen uit dat wat we als lijden ervaren. Maar kunnen we onszelf soms in verwerkelijking wensen of denken?

Nee. De volledige oefenpraktijk (inclusief meditatie, maar ook studie, dharma-relaties, rituelen en veel meer nog) is noodzakelijk. Maar niet zoals we ons dit hebben voorgesteld, niet als een manier om dingen te veranderen. Ons oefenen is in werkelijkheid bedoeld om ons leven beter te gaan begrijpen. Zoals The Awakening of Faith het zo mooi verwoordt: “Het realiseren van verlichting is niets anders dan het integreren van onze identiteit met de oorspronkelijke verlichting.”

Oefenen is dus zowel een plotse (we ervaren flitsen van inzicht) als een geleidelijke (het ontwikkelt zich gedurende een mensenleven) identiteitsverschuiving. We zien onszelf niet langer als het kind van onze ouders, een arme eenzame ziel in een moeilijke wereld, met allerlei geconditioneerde onvolmaaktheden, tekortkomingen, verlangens en verwachtingen die merendeels onvervuld blijven. In plaats daarvan krijgen we vertrouwen in onze oorspronkelijke verlichte aard, die nu en altijd het centrum vormt van ons bestaan, ondanks onze beperkingen en pijn. The Awakening of Faith: “De staat van verlichting is niet iets dat verworven kan worden door oefening of dat geschapen kan worden. In laatste instantie kan verlichting niet gerealiseerd worden, omdat die kwaliteit van meet af aan al voorhanden is.”

Dit onderricht over de geest herinnert me aan een gesprek dat ik had met mijn moeder tegen het einde van haar leven. Zij was stervende. Ik wist dit, en iedereen in onze familie wist dit, maar we spraken er niet over omdat mijn moeder er liever niet aan dacht. Maar op een keer, toen we in een restaurantje bij haar in de buurt een broodje met gerookte zalm aten, zei ze tegen mij, op een luchtige toon, alsof ze alleen maar nieuwsgierig was: “Wat denken boeddhisten over wat er gebeurt als je gestorven bent?”

“Nou,” zei ik tegen haar, “dat hangt af van hoe jij jezelf ziet. Als je denkt dat jij enkel lichaam en geest bent, dus alleen maar de huidige herinneringen en ervaringen en relaties en gedachten, dan zal de dood geen prettig nieuws zijn voor je. Want zodra je sterft, zul je al dat spul kwijtraken. Maar als je denkt dat je ook nog wat meer bent dan dit, iets dat je niet begrijpt maar wel intuïtief voelt en vertrouwt, dan zal als je sterft dit iets – dat nooit geboren is en niet kan sterven – nooit weggaan. En dan zal ons sterven eenvoudiger en gelukkiger worden.”

Ik weet niet zeker of die woorden mijn moeder troost hebben kunnen schenken. Zoals ik het me nu herinner, leek het haar eerder te verbijsteren dan te troosten. Maar misschien heeft wat ik zei haar tegen het einde geholpen, toen haar bewustzijn vervaagde en haar geest rustig bleef.

Natuurlijk: de grote boeddhistische leraren die dit onderricht over de geest eeuwenlang hebben uiteengezet, doen dit niet enkel om ons te troosten. Zij schenken ons dit inzicht in wat onze geest werkelijk is, om ons een betrouwbare basis te geven voor een oefenpad waarmee we ons leven – en de wereld – kunnen transformeren.

Ad van Dun, de vertaler van deze tekst, is begeleider van Stiltij. Van Dun begon in 1977 met de beoefening van zen en in 1978 met aikido. In 2000 stichtte hij zencentrum Prajna en Aikidoschool Inai (innerlijk aikido); beide scholen werden per 2010 verenigd in Stiltij. Eind 2016 heeft hij de bodhisattva-geloften afgelegd. Stiltij https://stiltijdharma.nl/

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.

#AdVanDun #geest #LionsRoar #NormanFischer #Stiltij #vertaling
#AdVanDun #geest #LionsRoar #NormanFischer #Stiltij #vertaling

In aanloop naar #Halloween: een Chinees spookverhaal, via @bokane. Waarin het beoogde slachtoffer de geest te slim af is.

Chinese geesten zijn niet doorzichtig en niet-tastbaar, zoals Europese geesten, maar meer een soort wandelende lijken. Dat maakt het makkelijker voor Song Dingbo om te doen alsof hij er ook een is.
#China #spook #geest #literatuur
https://www.burninghou.se/p/song-dingbo-catches-a-ghost

📊With tools that rely on #opensource #data, data quality is a vital factor!

🔎In case of the #GEEST, a tool developed by a workgroup of @worldbank, we used the #ohsome quality API (oqapi) to test if #osm and #mapillary data suit the GEEST methodology:
https://heigit.org/quality-assessment-for-world-bank-geest-methodology-2/

🧵 1.2
Skandinavische Gletscher schoben vor 100.000 Jahren (Saale-Eiszeit) Gestein und Bodenmaterial nach Norddeutschland. Es entstand der in Nord-Süd-Richtung verlaufende #Geest rücken ‘Hohe Lieth’ zwischen den Füssen Elbe und Weser. Das “Geestkliff” fällt zur Marsch ab und ersetzt auf etwa 6,5 Kilometer den Deich.

Geest: abgeleitet vom niederdeutschen "güst" = unfruchtbar

'𝗝𝗼𝗲𝗵𝗼𝗲 𝗶𝘀 𝗱𝗮𝗮𝗿 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱? 𝗜𝘀 𝗲𝗿 𝘀𝗼𝗺𝘀 𝗲𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗲𝘀𝘁 𝗶𝗻 𝗵𝘂𝗶𝘀?'

Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week is ze alleen in de woonkamer met zoon Olle als ze rare geluiden hoort. "Dat getik, hoor je dat niet? Ik ben toch niet gek?!"

https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/artikel/5443211/geest-huis-tikgeest-klopgeest-woonkamer-franke-zoon-olle-gek-aan-het

#Joehoe #geest #huis

Neue, massive Abholzungen gesunder Buchen als lebenswichtiger #Klimabäume & Verwüstung, Komprimierung der dünnen Lehmschicht auf #Geest-#Sandböden 2023 mit schweren Transportmaschinen direkt beim #FFH-#Schutzgebiet #Kranika #Stormarn durch #Landesforsten-#SH.
Zerstört wird der #Schutzwald bis 100m zur Grenze des einzigartigen #Moorgebiets mit seltenen Tierarten / Pflanzen.
Werden so die vorgegebenen Pläne des @bmuv umgesetzt, #Moore als riesige #Kohlenstoffsenken zu schützen?

Aristoteles (7): Materie en geest https://sargasso.nl/aristoteles-7-materie-en-geest/ #materialisme #aristoteles #Herakleitos #Parmenides #Filosofie #dualisme #monisme #Geest #Plato #ziel

Op de valreep van 2022 nog een toffe #boekrecensie van Gary Klein's Snapshot of the mind. Momentopnamen van de #Geest is een boek met columns dat makkelijk wegleest. Verhalen over oa #cognitie, tacit knowledge, recognition primed decisionmaking & rotsvissers. Ja, rotsvissers. Kijk maar. https://www.rizoomes.nl/psychologie/momentopnamen-van-de-geest-een-boekrecensie/

De Geest brengt ons samen. Spreek met elkaar over wie God is en wat Hij doet in jullie stad. Leer elkaar kennen door met elkaar het gesprek aan te gaan over God.

#VriendschapVerenigdVerandering #BidBeweegBloei #Geloofsgesprekken #Vrede #Eenheid #Geest #Godbeweegtdestad