Chronisch ziek, en angst voor de angst…
Hoe zit dat eigenlijk? Als je je van tevoren druk maakt over iets dat je wilt gaan doen, maar waarvan je weet dat er een gerede kans is dat je je er ziek of ellendig van gaat voelen, heb je dan angst voor de angst?
Het is zo gemakkelijk gezegd, zo makkelijk gedacht, want wat tussen je oren zit, kun je immers fiksen, zo is de gedachte, maar is het wel zo?
Ja, het kost bakken met energie, dat vooraf rumineren, het rondjes draaien: gaan of niet, gaan of niet, gaan of toch vooral… beter niet.
Heen en weer geslingerd worden tussen dat wat je intussen beter weet en jezelf al zo vaak ingepeperd hebt na de zoveelste botsing met het leven, en dat wat je zou willen, dat waar je gewoon heel even gelukkig van zou worden, of dat wat jou eenvoudigweg nog een beetje mens maakt.
O, wat zou ik die gevoelens graag schrappen. Het slapeloze draaien omdat ik weet dat het allemaal alleen zal lukken als alle sterren goed staan. En zelfs dan van tevoren weten dat de kleerscheuren niet mee zullen vallen. Dan doen ze immers vrijwel nooit.
Maar is het angst voor de angst? Of is het niets minder dan allesbehalve misplaatste angst voor de bittere realiteit?
Weten ons lichaam en ons hoofd niet intussen precies wat wij wel en niet kunnen en is het niet aan ons gebutste zielen om daarnaar juist te luisteren? De stemmen te horen die ons liefdevol maar dringend waarschuwen voor naderend gevaar, en die serieus te nemen, ook als anderen zeggen dat we dat niet zouden moeten doen? Om ze dan soms in de wind te slaan, dat wel.
Ook dat zou niet moeten. Maar we moeten al zoveel niet. Waar is onze menselijkheid dan nog?
Laat ons voelen, maar niet overweldigen. Laat ons weten, maar niet stagneren. Laat ons leren van onszelf en van alle anderen die ons voorgingen. Laten wij de wijsheid van ons lichaam eren: je bent niet gek en het zit niet altijd tussen de oren.
Maar laat ons vooral niet luisteren naar oelewappers die er niks van weten.
Amen.
#mecvs