Hoe reconstrueer je een tempel?

De bovenstaande tekening is niet gesigneerd, maar hij moet zijn gemaakt door Sempé. Het kan niet anders. Of het moet iemand zijn geweest die zich door de grote Franse cartoonist heeft laten inspireren. Hoe dat ook zij, het lijkt een grap ten koste van de archeologie: zo’n opgraver vindt iets kleins en verzint er van alles bij. Maar gek genoeg is het geen grap. De tekening toont vrij adequaat hoe archeologen iets reconstrueren.

De verhoudingen van een tempel

De dame linksonder ziet alleen een zuiltrommel. Het aardige is nu dat als je de cannelures (de verticale groeven langs de schacht) telt, je weet of je te maken hebt met een pilaar uit de dorische of ionische bouworde. Een dorische zuil heeft er twintig, en die zijn scherp, een ionische zuil heeft er vierentwintig en die zijn wat minder scherp. Bovendien is een dorische zuil zeven keer zo hoog als de diameter aan de basis, terwijl een ionische zuil acht keer zo hoog is. Archeologen hebben feitelijk slechts een fragment van de basis nodig om de diameter, de hoogte en de bouworde vast te stellen. (Voor andere bouwordes gelden andere verhoudingen, die ik even buiten beschouwing laat.)

Op soortgelijke wijze liggen de verhoudingen van een tempel min of meer vast. Een dorische tempel heeft aan de voor- en de achterzijde meestal zes zuilen, met daar tussen aan de zijkanten tweemaal elf zuilen. Uiteraard weken sommige architecten daarvan af. Het Parthenon in Athene heeft bijvoorbeeld acht zuilen aan de korte zijden, maar in vrijwel alle gevallen is het zes aan de voorzijde en één plus elf plus één aan de zijkant.

Grosso modo liggen ook de andere verhoudingen vast. De driehoekige frontons van de oude Griekse tempels zijn natuurlijk niet altijd overgeleverd, maar in de vele gevallen waarin archeologen wel weten hoe ze eruit zagen, blijken ze niet heel erg spits. De dwarsbalk eronder is in een ionische tempel een fries, terwijl het in een dorische tempel bestaat uit een afwisseling van metopen en trigliefen.

Reconstructietheorie

Wat ik maar zeggen wil: elke stap van de reconstructie van een tempel is beredeneerd en een archeoloog heeft eigenlijk aan een zuiltrommelfragment voldoende. De dame op Sempés tekening heeft natuurlijk wel geluk dat ze een trommel vindt die zich bevindt op de hoek van het podium, want zo kon ze zelfs vaststellen in welke richting de tempel zich uitstrekt. En wat Sempé niet kan tonen is dat een archeoloog maar naar het marmer hoeft te kijken om uitspraken over handelsnetwerken te doen. Elke stap is te beredeneren en we noemen dat reconstructietheorie.

Wat betreft de rechterhelft – ja, daar heeft Sempé (of zijn epigoon) meer fantasie op losgelaten. Maar dat de tempel staat aan een ietwat langwerpig, rechthoekig plein, dat is dan weer redelijk standaard. Althans in de Romeinse tijd. Toen werden fora eigenlijk standaard ontworpen langs een lengteas: het Forum van Caesar in Rome of het forum van Ostia zijn mooie voorbeelden.

Sempé toont dus eigenlijk weinig onmogelijks. Of het moest zijn dat zijn personage een tempel verzint met vijf zuilen aan de voorkant en één plus zeven plus één zuil aan de zijkant. Zoiets kan bestaan – ik heb op Sicilië (?) weleens een tempel gezien met vijf zuilen aan de voorkant – maar was extreem zeldzaam.

[De oudheidkundige wetenschappen zijn in de eerste plaats wetenschappen. Een overzicht van stukjes over het wetenschappelijk aspect, vindt u daar.]

#ForumVanCaesar #reconstructie #reconstructietheorie #Sempé #tempel

Karlsaue in Märzabenddämmerung

#kassel #aue #see #tempel #abend #himmel

#temple #thailand #chiangmai #door #buddhism #Tempel #Tor #Buddhism

#Chiang Mai #Buddhism #temple #golden #thailand #meditation
#Buddhismus #Tempel #Gold #Thailand

Op pelgrimstocht naar een Thaise tempel in Mechelen

Wat doe je wel of niet in een Thaise boeddhistische tempel. Eet je een hapje mee en hoe begroet je het boeddhabeeld? Geef je de abt een hand en mag je monniken aanraken? Marcus Van Roosbroeck begaf zich op een mooie zondagmorgen naar de tempel in Mechelen.

Als Vlaming die al jarenlang ondergedompeld is in de Tibetaanse boeddhistische traditie, staat vrijwel mijn hele spirituele en culturele leven in het teken van de cultuur van de Himalaya. Reizen naar Ladakh, Sikkim en Nepal vormen steevast het kader in een zoektocht naar meer kennis, meer inzicht en verduidelijking van deze cultuur. Dit jaar volgde ik met succes aan de universiteit van Gent de cursus boeddhisme, die mijn blik op het boeddhistische landschap verruimde en ook een verbreding van mijn interesseveld betekende.

Dit jaar boekten mijn vrouw en ik een reis naar Thailand. Een compromis tussen cultuur, warm weer, een zwembad en een reeds lang uitgestelde huwelijksreis. Naar aanleiding van deze reis besloten we een bezoek te brengen aan de Thaise boeddhistische tempel in Mechelen: de Wat Dhammapateep. Een kwestie van wat voorbereid te zijn op de Thaise traditie en met de hoop om wat extra informatie te bekomen over Thais boeddhistische gebruiken en gewoonten in de tempel. Via via werden er afspraken gemaakt met mensen die kind aan huis zijn in de Wat, dat tempel betekent.

Eind september is het dan zo ver. Met de helft van de familie gaan we op weg naar de tempel. We weten absoluut niet wat we er zullen aantreffen, de praktijk van de Thaise boeddhistische traditie is ons totaal vreemd. Onze contactpersoon arriveert wat later, dus lopen we wat doelloos rond op het terrein, waar een grote granieten Boeddha domineert. Bijna onmiddellijk worden we heel vriendelijk aangesproken door een Thaise dame, die ons uitnodigt om alvast iets te komen drinken en de tempel te bekijken. Mij treft direct de open en vriendelijke houding van deze vrouw. En die houding treffen we later ook aan bij de andere dames in de tempel. Via de achterdeur stappen we naar binnen, benieuwd wat we er zullen aantreffen.

Ondanks het feit dat we met zeven mensen naar de tempel zijn gekomen, worden we opmerkelijk goed begeleid en uiteindelijk door het hele centrum geloodst, met een gemak dat ogenschijnlijk tegenstrijdig is aan de drukte en het aantal mensen in de tempel. We voelen ons er direct thuis, ook omdat we het gevoel hebben volledig geaccepteerd te worden.

En daar staan we dan, op een soort terras in de tempel. Ik zie een collectie mooie  boeddhabeelden,  op mooie en  fraai bewerkte en van sculpturen voorziene tafeltjes , met daartussen de nodige versieringen en bloemen.

Er wordt blijkbaar niet echt iets van ons verwacht en onze prosternaties op de Tibetaanse boeddhistische wijze (bij gebrek aan kennis over een andere manier) worden ten zeerste geapprecieerd. Groene boeddhabeelden springen in het oog. Vanuit de tempel is het slechts één deur naar de ontvangstkamer. Daar worden we naar een tafel met koffie en thee geleid.

Er blijkt reeds een meditatiesessie met wel dertig mensen aan de gang te zijn, op de eerste verdieping van de tempel. Het belet de ‘ajant’ (abt en hopelijk hoorde en schrijf ik dit juist) echter niet om ons te woord te staan.  Geen enkele vraag wordt uit de weg gegaan of omzeild. Maar dat hadden we natuurlijk ook niet verwacht. De abt is de rust zelve. Onvoorstelbaar, want in zijn omgeving is het wel een behoorlijke drukte.

Een deur gaat open, we moeten helpen met het verzetten van een koffiebar. Onze contactpersoon arriveert, gevolgd door onbekenden. Even verderop wordt een tafel gedekt.  Ondanks de toenemende drukte blijkt alles zeer harmonieus te verlopen, zonder iemand ook maar een moment de indruk heeft dat hij minder aandacht krijgt. De abt als een herder tussen zijn kudde.

Wat mij echt opviel is het grote aantal vrouwen in de sangha. De mannen zijn sterk in de minderheid en gedragen zich wat onbeholpen.  Ze mengen zich niet echt onder de andere aanwezigen, maar blijven in de ontvangstkamer. Het lijkt wat op de wachtzaal bij de kinderraadpleging, waarbij hun lichaamstaal aangeeft dat ze liever elders willen zijn.

We spreken verder met onze contactpersoon. De abt voert ondertussen enkele taken in de tempel uit. Zittend bij de deur die de ontvangstkamer verbindt met de tempel, hebben we enerzijds zicht op het ritueel en kunnen we ook onze vragen volop kwijt. Er is vrijwel geen Thaise tempel waar niet wordt gegeten. Maar op dat moment wisten we dat niet. Ergens in het geheel worden we uitgenodigd om een noedelsoep te nuttigen op het terras. Bediening in de kelder via de garagepoort. We hebben best trek, zijn al vanaf negen uur op pad. Het is wat behelpen in de vrije kleine ruimte, maar de abt had ons al uitgelegd dat zijn sangha een flink ruimtegebrek heeft. Het Thais boeddhisme leeft en floreert in de Kouterdreef te Mechelen, zo merken we al snel.

Na het eten, dat overigens voortreffelijk smaakt, gaan we via de kelder de trap op naar de meditatieruimte op de eerste verdieping. De keuken en de ontvangstkamer zijn inmiddels gevuld met een behoorlijk aantal mensen, met een eigen dynamiek. De ruimte in de meditatieruimte valt ons niet tegen, is zelfs groter dan de tempel beneden. Het is er heerlijk rustig, met mooie beelden van de Boeddha en Quang Yin en zitkussens op de vloer.

Leven als abt van een Thaise tempel, in een tot dharmacentrum omgebouwde villa, is leven tussen de mensen, zonder enige privacy. Dat merken we op die zondagochtend wel heel duidelijk. Een schril contrast met andere boeddhistische stromingen, waar de abt en monniken hun eigen onderkomens hebben en ver weg van de wereld en zijn beslommeringen leven. Afgeschermd van nieuwsgierigen en zelf kunnen bepalen wanneer ze contact willen hebben en les kunnen geven. Er kwam een gevoel van eerbied en respect bij mij naar boven voor deze abt, die tussen al die mensen het boeddhistische pad volgt.

Iets wat we ook willen uitdrukken door op gepaste wijze de abt nog te groeten, alvorens door te gaan. Vanuit de hal geraken we op de één of andere manier door de mensenmassa heen toch nog tot op respectabele afstand van de tafel, in de omgeving van de abt. Drie monniken nuttigden hun laatste maaltijd van die dag, omgeven door drukte en sangha. Schijnbaar  onbewogen. Met volle aandacht sluiten we ons bezoek op gepaste wijze af. Met een goed gevoel verlaten we de tempel.

Op weg naar buiten worden we uitgenodigd om enkele Thaise specialiteiten te proeven, nadat de monniken hun maaltijd beëindigd hadden. We weigeren beleefd en verlaten met een groot gevoel van welbehagen de tempel. Nu door de voordeur.

Wat ik bewaar aan het bezoek aan de Wat Dhammapateep, een centrum met weinig infrastructuur en veel volk, is vooral een diep gevoel van samen boeddhistisch op weg zijn, zij aan zij met de monniken.

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.

#MarcusVanRoosbroeck #Mechelen #pelgrimstocht #tempel #WatDhammapateep
#MarcusVanRoosbroeck #Mechelen #pelgrimstocht #tempel #WatDhammapateep

#FotoVorschlag 'Halterungen'
#Spieltach

menschliche Schalhalter

#Dortmund #BvB #hejaBvB #Tempel

Der einzig offiziell anerkannte tibetische Tempel in Japan sorgt mit fotogenen Motiven für Aufsehen. #japan #tempel #buddhismus

https://sumikai.com/nachrichten-aus-japan/einzig-offiziell-anerkannter-tibetischer-tempel-in-japan-sorgt-mit-fotogenen-motiven-fuer-aufsehen-350950/

Koreaanse monniken over de schreef

Het hoofd van de Jogye Orde in Zuid-Korea zou betaald hebben voor seks en er stiekem een vrouw op na houden. Andere – inmiddels opgestapte – hoge functionarissen zijn in een filmpje te zien, al rokend en gokkend met donatiegeld. Foei, monnik? Want schrijven zij niet morele standaarden voor en dienen een lichtend voorbeeld te zijn voor de samenleving? Niet zo snel, monniken zijn ook gewoon maar mensen. En, het is van alle tijden. Termen als “liquor meat monk” en “flower monk” worden toegedicht aan Chinese monniken die willen genieten van de zogenaamde deugden des levens. Er is echter meer aan de hand.

Er zou sprake zijn van een heuse revolutie binnen de Jogye Orde, de grootste in Korea met ruim tien miljoen volgelingen op een bevolking van krap 50 miljoen. (De Jogye orde volgt de Seon – spreek uit “zon” – traditie, afstammeling van het Chinese Chan en voorloper van het Japanse Zen). De Jogye Orde is na de Tweede Wereldoorlog opnieuw gevormd. Voor die tijd mochten monniken namelijk trouwen en kinderen krijgen. Na een fikse ruzie werd de Orde opgesplitst in de Jogye en Taego Orde. De Jogye Orde werd volgens de Koreaanse zienswijze orthodox, bij de kleinere T’aego Orde hield men vast aan de lossere moraal. Dat ging bij lange na niet op vredelievende wijze, er wordt zelfs beweerd dat willekeurig gangsters van straat werden geplukt en veranderd in vrome monniken die in knokploegen gestopt werden. Om zo de strijd over belangrijke tempels te winnen.

Dit is trouwens niet de eerste keer dat er bonje is binnen deze groep. In de jaren negentig moest de politie er bij aan te pas komen om in te grijpen bij een gevecht tussen twee rivaliserende facties. De inzet was toentertijd de herverkiezing van de hoogste baas.

Wat is nou de werkelijke reden van het laten lekken van een verdacht makend filmpje en het verspreiden van geruchten? De laatste tijd gaan er ditmaal binnen de Jogye Orde stemmen op om de strenge regels achter te laten. Vooral jonge, gevierde monniken vragen hier om. Wederom zal een machtsstrijd volgen, omdat het boeddhisme in Korea aan populariteit wint. Er worden namelijk steeds meer kerken omgebouwd tot tempel. Het Kruis wordt daarbij omgetoverd tot Swastika…
Inmiddels is besloten de financiële administratie uit handen te geven. De Jogye Orde is hier zelf niet meer verantwoordelijk voor.

BBC bericht met filmpje over de gokkende monniken
Je vind meer van Jong-Keun op http://jongkeun.blogspot.nl/

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.

#alcohol #gokken #Jogye #JogyeOrde #JongKeun #Korea #monniken #printbatch2 #schandaal #tempel #ZuidKorea
#alcohol #gokken #Jogye #JogyeOrde #JongKeun #Korea #monniken #printbatch2 #schandaal #tempel #ZuidKorea